У шэрых туманах
Не бачна нябесаў.
Нібыта ў арканах
Мы сціснуты лесам.
Такі ж ен халодны,
Такі ж сумна-шэры,
Такі ж патаемны,
Такі жа замшэлы.
І што ж нас чакае,
Туманы, там, за вамі?
Быць можа луг кветак,
Зара і каханне?
А, мабыць, нічога?
А, мабыць, карэнне
Таго, што шукаем
У гэтым насенні?
А што ж мы чакаем
У туманах гэтых лютых?
Чаго жадаць можна
Закованым Ў кутах?
Туманы, туманы!
Пацяплейце вы троху!
Колькі жаляў і стогнаў
Па-за вашым парогам!
Колькі слез і малітваў!
Колькі шчырых пачуццяў,
Што ірвуцца з грудзей,
Закутаных у пруцця!
Туманы!
Не хавайце
Ў таемную далеч
Вы надзеі агенчык.
Ен, як сонечны зайчык,
Такі цеплы, ласкавы,
Зноў сагрэе мне душу,
Зноў прымусіць імкнуцца кудысь.
Там убачыць я мушу, як
Мне не стрэнецца гора,
Будуць шчаслівыя людзі,
Будуць кветкі ў вачах цвісці тых, каго любяць....
Ведай, кожнага любяць,
Нават, можа, таемна!...
Дык няхай расквітнее
Там душа цеплым летам!
Туманы! Я жадаю,
Каб ваш лес быў вось гэткім:
Быць вам спытам, быць крокам
Да кахання і свету!
Зоя Кавалькова. 2001 год.